Zo’n dertig jaar geleden spande het er nog om: de inpoldering van de Markerwaard. Gelukkig is destijds besloten om het Markermeer te behouden. En ligt er nog steeds een weergaloze open ruimte tussen Lelystad en Amsterdam, met een eindeloze horizon. Soms rijd ik ’s avonds naar de Hurkende Man om het grote niets te zien, te ervaren. Ongetemd en onbestemd grijs water, zo voelt het. De laatste woeste gronden, in het blauwe hart van ons land.
Toch is destijds vooral besloten om de Markerwaard niet aan te leggen en niet zozeer om het Markermeer te behouden. Het Markermeer is een restant van de Zuiderzee, maar tegelijk ook een door mensen ontworpen landschap. De zoute zee is zoet gehouden, later ook afgesneden van het IJsselmeer en vitale ondiepe delen van de vroegere zee zijn ingepolderd. Het Markermeer heeft al deze veranderingen niet zonder kleerscheuren doorstaan. De visstand is in de loop der jaren gedecimeerd en de vogelrijkdom sterk achteruitgegaan. De voedselketen is verstoord door een weke sliblaag die het bodemleven verstikt.
Als projectdirecteur Marker Wadden –en groot liefhebber van het Markermeer- werk ik aan een duurzame toekomst voor deze prachtplek. Met Marker Wadden ontstaat een archipel van eilanden en zandbanken én wordt het Markermeer van een verstikkende laag slib verlost.
Zo komt het Markermeer weer tot bloei, een paradijs voor vogels en vissen. Maar minstens zo belangrijk is dat met Marker Wadden ook een plek ontstaat om van de natuur te genieten. Want een duurzaam behoud van het Markermeer is alleen mogelijk wanneer veel meer mensen het Markermeer in hun hart sluiten. Duurzame liefde als de beste garantie voor behoud van dit woeste en weidse water.

Roel Posthoorn
Projectdirecteur Marker Wadden
Natuurmonumenten